Beautiful Bali and Myanmar

11-07-‘13
Mijn vorige verslag is al even geleden en hier volgt dan echt mijn laatste reisverslag over mijn avonturen tijdens de 5 maanden stage in Maleisië. In dit reisverslag vertel ik over mijn reis naar Bali en Myanmar.
Heel Johor Bahru en Singapore stond wit van de rook uit Sumatra. Ik had een goed vluchtplan voor de rook in Johor Bahru namelijk een reisje naar Bali! Het was heerlijk om weer even rond te lopen in Changi Airport het vliegveld van Singapore. Alles is zo goed geregeld: overal staan mensen klaar om je de weg te wijzen en in elke hal wordt gratis water aangeboden. Wachtend op mijn vliegtuig raakte ik met een leraar uit Bali aan de praat die me bij aankomst in Bali achter op zijn scootertje naar een goedkoop hostel heeft gebracht. Na mijn spullen te hebben gedropt nam hij me mee naar een lokaal restaurantje waar hij vaak at. Ik moest wel even lachen toen ik daar een man met een ‘hup Holland’ shirt zag lopen. Het verkeer in Bali is echt een gekkenhuis! Ik gaf me volledig over aan mijn chauffeur en hoopte dat hij me levend rond zou rijden. Wat ik erg vreemd vond was dat ze overal in Kuta ‘magic mushrooms’ aanbieden, terwijl op drugs de doodstraf staat.
Mijn eerste dag in Bali heb ik geprobeerd te surfen, maar dat viel nog niet mee! Ik was een beetje laat begonnen (11 uur) en de golfen werden hoger en hoger. Op een gegeven moment zei ik tegen mijn leraar dat ik ging stoppen, omdat ik het onverantwoord vond om als beginner op zulke hoge golven (2 a 3 meter) te leren surfen. Na mijn surfavontuur begon mijn 3-daagse rondreis door Bali met Solo mijn privé chauffeur. Solo heeft me het echte Bali laten zien, dus geen toeristische highlights maar hard werkende arbeiders op de rijstvelden. We reden door kleine dorpjes waar de kinderen naar mij gingen zwaaien. De weg was vol gaten, dus dat betekend dat er niet veel toeristen komen. Ik was het meest onder de indruk van de oost kust met haar prachtige uitzicht. De oost kust is erg arm, want door de rotsen kan er geen landbouw plaatsvinden. Mijn lunchpauze was in een klein restaurantje direct aan de zee. Terwijl ik op mijn eten zat te wachten voelde ik mijn stoel op en neer gaan. De lokale mensen begonnen in het Indonesisch te schreeuwen en rende alle kanten op weg van de gebouwen. Ik bleek getuige te zijn van een lichte aardbeving! Gelukkig duurde het maar heel kort en is het restaurant overeind blijven staan op een scheur in de gevel na. Na de lunch bezocht ik het waterpaleis, wat op dat moment een écht waterpaleis was door de regenval. s’Avonds had ik tegen Solo gezegd dat ik graag lokaal avond eten wilde, nou dat kreeg ik! Hij nam me mee naar een markt waar hij wat voedsel van de straat voor mij bestelde. Er lag een dood varken waar even een stuk van af werd gehakt en in de pan werd gegooid. Dat was mijn avondeten, mmmmh heerlijk! Om het af te maken kreeg ik er ook nog een stukje varkenshuid bij, een echte delicatesse. Als dessert at ik de traditionele Black Rice Pudding.
De tweede dag van mijn rondreis heb ik veel rijstvelden bekeken. Ik vind het prachtig om de mensen op de rijstvelden bezig te zien en in de dorpjes te zien leven. Als de rijst geoogst is wordt het op zeilen op de weg in de zon te drogen gelegd. Gelukkig zit de rijst op dat moment nog in de schil, want er lopen ook gewoon kippen overheen en zelfs auto’s doen de moeite niet om voor de rijst uit te wijken. De Gunung Kawi Tampaksiring is de mooiste tempel die ik in Bali heb bezocht. Het complex ligt verstopt tussen de rijstvelden en is door Nederlandse archeologen ontdekt. Het zijn de restanten van het vroegere huis van de koningen. Bij de Tirta Empul (watertempel) was een ceremonie aan de gang, omdat het de dag ervoor volle maan was geweest. De gelovigen gingen met ze allen in een soort van zwembad om zichzelf te zegenen en brachten honderden offers naar verschillende waterbronnen in de tempel. Ik had lunch met het uitzicht op een vulkaan! Solo had me bij een duur restaurant afgezet, omdat de waterkwaliteit in dat gebied erg slecht is en er al vele toeristen van lokale eettentjes zijn ziek geworden. Nou zelfs van duur eten kun je ziek worden! Wat was ik ziek geworden zeg en dat terwijl ik de volgende ochtend om 6 uur dolfijnen zou gaan spotten.
Het dolfijnen spotten om 6 uur ’s ochtends was best leuk door de mooie zonsopgang die je te zien kreeg. Voor de rest vond ik het allemaal veel te commercieel. Zodra er ergens een dolfijn gesignaleerd was gingen er gelijk 50 boten op af en was er geen eens meer plek voor die arme dolfijnen om zich te laten zien. Na het dolfijntjes kijken bracht Solo me naar de Ulun Danu Temple, een van de bekendste tempels in Bali. Er waren veel te veel toeristen en we reden na een half uurtje weer verder diep het binnenland in. Solo stopte bij een zwavelbad in de rijstvelden, hier heb ik even rondgezwommen en genoten van de rust. Na de lunch volgde een wandeling door de rijstvelden. In de rijstvelden waren allemaal kleine stalletjes met een koe er in, die de boeren helpen met het land bewerken. Voor de regen bereikten we een koffie huis waar ik de duurste koffie ter wereld heb geprobeerd: de kattenpoep koffie. Smaakte best goed moet ik zeggen. Naast de koffie kreeg ik een hele proeverij van verschillende soorten thee en koffie die in Indonesië verbouwd worden. Na de koffie werd ik afgezet bij de Tanah Lot tempel om daar van de zonsondergang te genieten. Zit je in Bali, waar natuurlijk ontzettend veel toeristen rondlopen en dan nog zijn er mensen die vragen of ze met mij op de foto mogen! Er waren zelfs mensen die stiekem foto’s van mij probeerden te maken!!

De reisdag van Bali naar Kuala Lumpur was eindeloos! Ik vertrok vroeg in de morgen met het vliegtuig naar Singapore. Van Singapore reisde ik door naar Johor Bahru om snel mijn kleren om te wisselen. Ik nam een bus naar Kuala Lumpur die weer eens te laat vertrok, waardoor ik de laatste trein naar het vliegveld van Kuala Lumpur had gemist. Ik moest tot 3 uur ’s nachts wachten op de eerste bus naar het vliegveld! Het was een lange nacht kan ik je vertellen.
Een vroege vliegreis was het begin van een dag waarin zoveel zou gebeurden, dag gelijk staat aan een week Frankrijk. Ik had een gebroken nacht op het vliegveld waar ik een paar plastic stoeltjes tot mijn bed had omgetoverd. Eenmaal in Myanmar aangekomen hadden Rutger en ik meteen onze vliegtickets opgehaald voor de binnenlandse vlucht naar Bagan. Er was erg veel file in Yangon en wat me opviel was dat de taxi’s normale nummerborden hebben en de rest van het verkeer een nummerbord in het lokale schrift. Langs de weg zie je overal tafels met een paar vaste telefoons en daar kun je dan een telefoontje plegen. De voorganger van de telefooncel noem ik het maar. De restaurantjes op straat hebben in westerse ogen kinderstoeltjes en tafeltjes om van te eten. We zijn stiekem het terrein van een school opgelopen om ons meer in te kunnen leven in de cultuur. Als snel werden we bij de arm gegrepen en naar buiten gestuurd, maar het was toch leuk om even binnen geweest te zijn. Na onze zware tassen in een goedkoop hostel te hebben gedropt lieten we ons door een taxi naar de meest heilige tempel van de stad brengen. Iedere inwoner van Myanmar wenst deze tempel eenmaal in haar leven te kunnen bezoeken. In de tempel werden we door een monnik aangesproken of we Engels les wilden geven. Natuurlijk stemden we in en een paar uur later stonden we voor de klas vragen van leerlingen te beantwoorden. Na de Engelse les ontkwam ik niet aan de traditionele make-up en een nieuw kapsel. Na mijn make-over kregen we écht lokaal eten waar Rutger van zat te smullen en ik het liefst alleen maar naar keek... We liepen terug naar de meest heilige tempel van de stad, omdat reisgidsen aanraden de tempel ook in de avond te bezoeken. Helaas voor ons is het regenseizoen en hebben we in de tempel meer dan een half uur zitten schuilen voor de regen en daarna waren we het zat. We besloten onze schoenen te pakken en door de regen naar ons hostel te gaan, het was inmiddels ook al half 10 en na een gebroken nacht wilde ik graag slapen. Door de regenval was de vloer van de tempel erg glad en het moest mij natuurlijk weer overkomen dat ik uitgleed en met mijn hoofd op een trap terecht kwam. Voor een moment had ik geen gevoel meer in mijn armen en benen en was ik niet instaat op te staan. Rutger heeft me omhoog getild en toen pas zag ik dat ik bloedde. Er kwamen allemaal lieve mensen naar mij toe om me te helpen. Jammer genoeg kan niet iedereen goed Engels en maakt dit de conversatie wat ingewikkeld. Ik werd in een rolstoel de tempel uitgeleid en naar een ziekenhuis gebracht. In het ziekenhuis kreeg ik te horen dat ik gehecht moest worden, maar dat dat in een ander ziekenhuis ging gebeuren. Daar ging ik weer in de taxi naar een lokaal ziekenhuis. Ik kon wel huilen toen ik door de hal van het ziekenhuis heen liep. Overal zat bloed: op de vloer, tegen de muren en er liepen kakkerlakken rond. In de operatiekamer moest ik nog even de haren van de vorige patient van het bed afvegen en daar kwamen ze aan hoor met de naalden om mij te hechten. Ik had Rutger erop gewezen dat hij er op moest letten of alles steriel was. De medewerkers van het ziekenhuis waren allemaal erg onder de indruk dat er een blond meisje in hun ziekenhuis terecht was gekomen. Terwijl ik daar lag te creperen hadden zij het er onderling over hoe mooi ik wel niet was. Gelukkig hoefde ik niet in het ziekenhuis te overnachten, want dat had ik voor geen goud gedaan! ’s Nachts zijn Rutger en ik wel verhuisd van hostel, omdat ik graag een normale douche wilde nemen en mezelf een beetje verwennen na mij traumatische ervaring in het ziekenhuis. We upgrade onszelf naar zo ongeveer het meest luxe hotel van de stad, omdat we zo snel geen ander hotel konden vinden dat midden in de nacht nog open was en ook nog redelijk betaalbaar.
Helaas konden we niet van het zwembad genieten, want om 4 uur in de nacht gingen we al weer met de taxi naar het vliegveld voor onze vlucht naar Bagan. We hebben een paar dagen rond gefietst in Bagan en de prachtige tempels bewonderd. Ik vond de gebouwen erg indrukwekkend om te zien, maar wat ik misschien nog wel leuker vond was de kleine dorpjes die we bezochten. De mensen daar woonden in huisjes van bamboe en er gebeurde van alles op straat: spelende kinderen, werkende arbeiders, rondlopende dieren. Wat erg jammer is, is dat ze de oude tempels met goedkoop cement restaureren in plaats van met originele materialen.
De terugweg van Bagan naar Yangon gingen we met de bus. Ik had een hobbelende zandweg verwacht die eindeloos zou duren, maar er was gewoon een asfalt weg aangelegd en de rit ging sneller dan verwacht. De airco in de bus stond zo hard aan dat ik bijna aan het bevriezen was. Tijdens onze diner stop vroeg ik dan ook aan de restaurant eigenaar of ik een van zijn rokken mocht kopen (de mannen dragen allemaal rokken in Myanmar). Ik kreeg mijn rok en nu had ik een dekentje voor in de bus. In de bus draaiden ze de hele weg door westerse muziek, maar dan in de lokale taal ingezongen. Om 4 uur ’s nachts arriveerden we in Yangon en werden we door studenten die een extra zakcentje wilden verdienen naar een hostel gebracht. Onderweg startte de studenten nog een soort van straatrace tegen een taxi, totdat Rutger zei dat één keer in het ziekenhuis wel genoeg was voor ons. In het hostel was geen deken, dus weer kwam mijn rok van pas!
Onze laatste dag in Myanmar hebben we wat rond geslenterd door de kleine straatjes en veel geschuild voor de harde regenval. Door het regenseizoen waren er niet veel toeristen, we werden dan ook echt overal aangekeken en in winkels hadden we een soort van personal service.